Παρακολούθησα την έναρξη του Φεστιβάλ Θεάτρου και είδα πολύ κόσμο να δυσανασχετεί από τον χρόνο που κράτησαν οι χαιρετισμοί των επισήμων. Φυσικά και πρέπει να μιλήσουν οι άνθρωποι και να πουν δυο κουβέντες. Όμως, άλλο δύο και άλλο 1002!!! Την ώρα που παρακολουθούσα άκουγα δίπλα μου μια κυρία να μουρμουρίζει από τον χρόνο που κρατούσαν οι χαιρετισμοί, μου ήρθε στο μυαλό ένα περιστατικό που μου αφηγήθηκε κάποτε ένας φίλος. Πριν από κάποιες δεκαετίες, διοργανώθηκε σε κάποια κοινότητα της περιοχής Σοφάδων μια ημερίδα. Οικοδεσπότης ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας ένας αγράμματος ανθρωπάκος που όμως από μυαλό τα είχε τετρακόσια.Άρχισαν να χαιρετίζουν την εκδήλωση, βουλευτές, νομάρχης, φορείς, αλλά η ώρα πέρναγε. Ο πρόεδρος κοίταξε το ρολόι του και δεν τον χωρούσε ο τόπος. Φυσούσε και ξεφυσούσε. Κάποια στιγμή, τελείωσαν όλοι αυτοί και αυτός που προσφωνούσε τους επίσημους είπε. «και τώρα, καλώ τον πρόεδρο της κοινότητας να κηρύξει την έναρξη της ημερίδας». Ο πρόεδρος ανασκουμπώθηκε, ανέβηκε στο βήμα, έριξε μια ματιά στο ρολόι του και τους είπε: «Αργήσαμε. Άιντε, αρχνάτε, αρχνάτε…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου