Η αντίδραση των μαθητών…

Σχολιάζει…
Ο Γιώργος Αμβροσίου

Για μια ακόμη φορά χθες, οι μαθητές βγήκαν στο δρόμο. Στην Καρδίτσα τα υπό κατάληψη σχολεία καθημερινά αυξάνονται. Και φυσικά πρέπει να σταματήσουν κάποιοι να λένε ότι αυτά τα κάνουν οι κομουνιστές, ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση. Ας καταλάβουν ότι τα παιδιά είναι οργισμένα και έχουν δίκιο να αντιδρούν. Και ας δούμε γιατί πρέπει σήμερα ένα παιδί να είναι οργισμένο και είναι μεγάλο κέρδος ότι άφησαν το play station και τα DVD και βγήκαν στους δρόμους. Και φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι μαθητές καίνε τις πόλεις. Αυτά είναι αποτελέσματα άλλων που εκμεταλλεύονται την αναταραχή και υπεύθυνη να τους βρει είναι η αστυνομία.

Ιδού γιατί σήμερα ένας νέος πρέπει να είναι οργισμένος. Ας δούμε το ημερήσιο πρόγραμμα ενός μαθητή. Ξυπνάει στις 7:30 το πρωί για να είναι στις 8:10 στο σχολείο. Θα μείνει εκεί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Θα πάει σπίτι του, θα φάει στο πόδι και θα πάρει σβάρνα τα φροντιστήρια για τα μαθήματα που θα έπρεπε να μαθαίνει στο σχολείο. Ενδιάμεσα θα πάει και για κάποια ξένη γλώσσα και ίσως και στη μουσική. Αυτά όλα θα κρατήσουν μέχρι τις 7-8 το βράδυ. Στη συνέχεια θα πάει σπίτι και αφού ρίξει μια ματιά στην ύλη του σχολείου θα δει κανένα έργο στην τηλεόραση και θα πέσει κατάκοπος για ύπνο. Αυτή είναι η ζωή ενός μαθητή σήμερα.

Και θα συνεχίσω παρακάτω. Σήμερα οι μαθητές φροντίζουν να μην κάνουν απουσίες από το σχολείο, όχι για τον λόγο που πηγαίναμε εμείς κάποτε στο σχολείο. Σήμερα ο μαθητής θέλει τις απουσίες για να τις χρησιμοποιήσει την τελευταία εβδομάδα πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε υπάρχουν τμήματα που έχουν ελάχιστους μαθητές. Και φυσικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα για έναν εκπαιδευτικό να βλέπει τους μαθητές του να μην πηγαίνουν σχολείο τις ημέρες που έπρεπε να δίνουν μαζί τον αγώνα για την επιτυχία στις εξετάσεις.

Όμως, οι μαθητές στις πορείες τους δεν θα έπρεπε να λένε μόνο για την αύξηση των δαπανών για την παιδεία, αλλά και για την ουσιαστική χρησιμοποίηση των κονδυλίων που σήμερα γίνονται για τον σκοπό αυτό. Πόσοι καθηγητές πέραν του κανονικού υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας; Πόσοι καθηγητές εξαντλούν το ωράριό τους; Είναι δυνατόν να πληρώνουμε ανθρώπους – καθηγητές για να έχουν φυσική παρουσία 10 και 15 ωρών την εβδομάδα στα σχολεία και να θέλουμε να μιλάμε για εκπαίδευση; Ρώτησα ένα φίλο μου που ζει σε προηγμένη χώρα της Ευρώπης και δείτε τι μου είπε. Ο καθηγητής έχει φυσικά παρουσία στο σχολείο 40 ώρες την εβδομάδα. Κάνει μάθημα 20 ώρες την εβδομάδα και οι υπόλοιπες ώρες είναι για να διορθώσει τα διαγωνίσματα και να ασχοληθεί με θέματα του σχολείου.

Στην Ευρώπη οι εκπαιδευτικοί αξιολογούνται. Από την αξιολόγηση προκύπτει ποια τάξη θα πάρουν και όχι μετά από μαλώματα και ίντριγκες όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Ακόμη, οι εκπαιδευτικοί περνάνε από ψυχολογικά τεστ. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει να μπαίνει κάποιος σε μια δημόσια υπηρεσία και να μην τον ελέγχει κανείς. Να δίνει όπλα στους αστυνομικούς και αυτοί να είναι για το τρελάδικο. Και όταν κάποιος σηκώσει το όπλο και μας τινάξει τα μυαλά στον αέρα, τότε θυμόμαστε τα πάντα, τα οποία όμως ξεχνάμε ευθύς αμέσως. Εκτός και αν ξεσηκωθεί ο κόσμος και αναγκάσει τους κυβερνώντες να δουν το θέμα με σοβαρότητα. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Βγαίνεις στο δρόμο με τον αυτοκίνητό σου και πέφτει πάνω σου ένα άλλο αυτοκίνητο και σε σκοτώνει, διότι ο οδηγός του έχει βαθιά μυωπία. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να του πάρει το δίπλωμα. Ο τρελός στην Ελλάδα έχει άδεια οπλοφορίας που του έδωσε ο κολλητός του αστυνομικός διευθυντής.

Για όλα αυτά βγαίνουν οι νέοι στο δρόμο. Και θα πρέπει να μην κάνουν πίσω. Για να αναγκάσουν την κυβέρνηση, αυτή ή την επόμενη και γενικά όλο τον πολιτικό κόσμο να πάρει αποφάσεις. Και στην Ελλάδα όπως έλεγαν οι παλιοί, ο νόμος που θα πρέπει να ψηφιστεί είναι ένας. Αυτός που θα μας υποχρεώνει να εφαρμόζουμε τους νόμους.