Σχολιάζει…Ο Γιώργος Αμβροσίου
Βρέθηκα χθες το πρωί στο ΚΑΠΗ Σοφάδων και ήπια καφέ με τον πατέρα μου και τους άλλους ανθρώπους της λεγόμενης τρίτης ηλικίας. Ανθρώπους που γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια. Ανθρώπους που κάποτε ήταν οι έμποροι και οι επαγγελματίες της πόλης των Σοφάδων. Ο παλιός έμπορος εδωδίμων και αποικιακών, ο παλιός μανάβης, ο παλιός σιδεράς, ο παλιός περιπτεράς και πάει λέγοντας. Σήμερα, όλοι αυτοί περνάνε τον καιρό τους στο ΚΑΠΗ και εύχονται κάθε μεσημέρι που πάνε στο σπίτι τους, να ξαναβρεθούν όλοι μαζί την επόμενη μέρα το πρωί. Και αν κάποια μέρα κάποιος λείψει από την παρέα, τότε τους ζώνουν τα φίδια μέχρι να μάθουν ότι είναι καλά και ότι η απουσία του οφείλεται σε κάτι απλό ή σε μια απουσία από την πόλη.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε κρατούσαν στα χέρια τους την οικονομική ζωή του τόπου, έβγαλαν χρήματα για να φτιάξουν σπίτια και μαγαζιά, να μεγαλώσουν και να παντρέψουν παιδιά, σήμερα ζουν με την πενιχρή σύνταξη του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Ζούνε με τα 500 έως 650 ευρώ το μήνα και περιμένουν το επίδομα θέρμανσης των 200 ευρώ για να πάρουν το κάτι παραπάνω. Αυτή είναι η κατάντια της κοινωνίας μας. Να δουλεύεις μια ζωή και να παίρνεις μια σύνταξη που σου εξασφαλίζει την πείνα. Που σε φτάνει στο σημείο να μην έχεις μερικά ευρώ να αγοράσεις μια σοκολάτα στα εγγόνια. «Ας έρθουν οι πολιτικοί να τους πούμε εμείς πως θα ξεπεράσουμε την κρίση» θα μου πει ένας από αυτούς. Και δίνει ο ίδιος και την απάντηση. «Ας πάρουν πίσω τα κλεμμένα από όσους έκλεψαν από το 1974 μέχρι σήμερα και τότε θα δείτε που θα βρούμε τα λεφτά». Και ο άλλος συνεχίζει. «Ας μην ζητάνε μια ζωή από εμάς να πληρώνουμε την κρίση. Ας πληρώσουν αυτοί που πρέπει».
Εκείνη την ώρα μπαίνει στο ΚΑΠΗ ο γηραιότερος της παρέας, ο Ευάγγελος Αγναντόπουλος που με περηφάνια δηλώνει ετών 98. Και οι υπόλοιποι τον κοιτάζουν με θαυμασμό. Μακάρι όλοι να φτάσουν τα χρόνια του. Δηλώνει αγρότης και μας λέει ότι η μακροζωία του οφείλεται στην δουλειά και την άσκηση. Επίσης, όπως μας λέει χιουμοριστικά, ήταν πάντα εγκρατείς και δεν έκανε πράγματα που να μειώνουν το σπίτι του και την οικογένειά του, αλλά και που θα τον έφθειραν ψυχολογικά και σωματικά.
Το μόνο που ζητάνε οι άνθρωποι αυτοί, είναι ένα ζεστό μέρος για να περάσουν την ώρα τους. Ο καφές είναι φτηνός, οι άνθρωποι του ΚΑΠΗ τους αγαπάνε και τους φέρονται με αγάπη. Ένα παράπονο εξέφρασαν ότι κάποια θερμαντικά σώματα από την πολυκαιρία ήταν χαλασμένα. Ένα τηλεφώνημα στο δήμαρχο ήταν αρκετό για να αντιμετωπιστεί άμεσα το πρόβλημα. Έλαβαν και υποσχέσεις πως ότι είναι χαλασμένο θα αλλαχθεί. Σιγά τις απαιτήσεις που έχουν. Λίγα πράγματα και μια καλή κουβέντα. Μόνο που και αυτή μερικές φορές για κάποιους είναι δύσκολη. Όμως, όλοι εμείς που σήμερα περνάμε μια καλή ζωή, ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε θα έρθει και η δική μας η σειρά – πρώτα ο θεός – για να αναζητήσουμε την θαλπωρή ενός ΚΑΠΗ. Και τότε θα καταλάβουμε πόση αξία έχει αυτός ο χώρος για τους γέροντες. Ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να ζήσουν όμορφα τα χρόνια των γηρατειών. Το αξίζουν.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε κρατούσαν στα χέρια τους την οικονομική ζωή του τόπου, έβγαλαν χρήματα για να φτιάξουν σπίτια και μαγαζιά, να μεγαλώσουν και να παντρέψουν παιδιά, σήμερα ζουν με την πενιχρή σύνταξη του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Ζούνε με τα 500 έως 650 ευρώ το μήνα και περιμένουν το επίδομα θέρμανσης των 200 ευρώ για να πάρουν το κάτι παραπάνω. Αυτή είναι η κατάντια της κοινωνίας μας. Να δουλεύεις μια ζωή και να παίρνεις μια σύνταξη που σου εξασφαλίζει την πείνα. Που σε φτάνει στο σημείο να μην έχεις μερικά ευρώ να αγοράσεις μια σοκολάτα στα εγγόνια. «Ας έρθουν οι πολιτικοί να τους πούμε εμείς πως θα ξεπεράσουμε την κρίση» θα μου πει ένας από αυτούς. Και δίνει ο ίδιος και την απάντηση. «Ας πάρουν πίσω τα κλεμμένα από όσους έκλεψαν από το 1974 μέχρι σήμερα και τότε θα δείτε που θα βρούμε τα λεφτά». Και ο άλλος συνεχίζει. «Ας μην ζητάνε μια ζωή από εμάς να πληρώνουμε την κρίση. Ας πληρώσουν αυτοί που πρέπει».
Εκείνη την ώρα μπαίνει στο ΚΑΠΗ ο γηραιότερος της παρέας, ο Ευάγγελος Αγναντόπουλος που με περηφάνια δηλώνει ετών 98. Και οι υπόλοιποι τον κοιτάζουν με θαυμασμό. Μακάρι όλοι να φτάσουν τα χρόνια του. Δηλώνει αγρότης και μας λέει ότι η μακροζωία του οφείλεται στην δουλειά και την άσκηση. Επίσης, όπως μας λέει χιουμοριστικά, ήταν πάντα εγκρατείς και δεν έκανε πράγματα που να μειώνουν το σπίτι του και την οικογένειά του, αλλά και που θα τον έφθειραν ψυχολογικά και σωματικά.
Το μόνο που ζητάνε οι άνθρωποι αυτοί, είναι ένα ζεστό μέρος για να περάσουν την ώρα τους. Ο καφές είναι φτηνός, οι άνθρωποι του ΚΑΠΗ τους αγαπάνε και τους φέρονται με αγάπη. Ένα παράπονο εξέφρασαν ότι κάποια θερμαντικά σώματα από την πολυκαιρία ήταν χαλασμένα. Ένα τηλεφώνημα στο δήμαρχο ήταν αρκετό για να αντιμετωπιστεί άμεσα το πρόβλημα. Έλαβαν και υποσχέσεις πως ότι είναι χαλασμένο θα αλλαχθεί. Σιγά τις απαιτήσεις που έχουν. Λίγα πράγματα και μια καλή κουβέντα. Μόνο που και αυτή μερικές φορές για κάποιους είναι δύσκολη. Όμως, όλοι εμείς που σήμερα περνάμε μια καλή ζωή, ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε θα έρθει και η δική μας η σειρά – πρώτα ο θεός – για να αναζητήσουμε την θαλπωρή ενός ΚΑΠΗ. Και τότε θα καταλάβουμε πόση αξία έχει αυτός ο χώρος για τους γέροντες. Ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να ζήσουν όμορφα τα χρόνια των γηρατειών. Το αξίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου